wspólny stół, osobne myśli.

Mówią, że nie ma piękniejszych chwil w życiu, niż spotkania z rodziną. W rodzinnym gronie spotykają się kilka razy do roku, w końcu do wspólnie spędzonego czasu nakłaniają imieniny czy święta wielkanocne, bożonarodzeniowe. Nawet bez szczególnych okazji są chwile, kiedy bliscy zasiadają przy jednym stole. Ona kocha swoich bliskich, ale naprawdę nienawidzi tych wspólnych chwil. Są  niby wszyscy razem, a jednak oddzielnie. Nie rozumie rozmów, nie jest w stanie wyłapać toku rozmowy. Nie nadąża za przeskakiwaniem wzrokiem z jednych ust na drugie. Nie łapie słów. Co rusz wybuchną salwy śmiechu, a Ona nieraz patrzy w wyświetlacz telefonu i udaje, że jest zajęta pisaniem smsów. Czasem padnie pytanie „rozumiesz?” , które jest zadawane z troski, a Ona czuje się wtedy, jak ktoś nie z tej bajki i ma ochotę stać się niewidzialna. Bo czuje tylko rodzinne więzy, ale nic poza tym. Idzie ze swoim życiem obok ich życia. Bo ich świat dźwięków jest dla Niej obcy. I Ona nie zna ich, a oni nie znają tak naprawdę Jej.