czwartek, 1 sierpnia
1944, Warszawa
Jest już godzina czwarta rano.
Ukrywa się z bliskimi w piwnicy. To, co najgorsze już minęło. Chyba.
Była pogrążona w pełnym ciszy
śnie, kiedy obudziły ją mocne drgania. Po chwili wskoczył na łóżko pies.
Zaczął nerwowo trącać swoją łapą jej ciało. Przestraszona zerwała się z łóżka
i pobiegła do mamy. Stała z tatą przy oknie i była zdenerwowana. Z ruchu jej
warg przeczytała, że to spadły bomby. „Słyszałaś?” zapytała mnie i dostała
przeczącą odpowiedź. W kuchni pojawił
się brat. Zaczęło się Powstanie Warszawskie.
Wyszliśmy wszyscy razem przed
dom. Przy mojej nodze, niczym obrońca szedł Pies. Widok był przerażający.
Wszędzie stali przestraszeni i zrozpaczeni ludzie, z domów wokół zostały ruiny. W powietrzu unosił się jeszcze dym. Nagle zobaczyła rodziców swojej
przyjaciółki, Ines. Ich rodzice się także przyjaźnią. Stali sami, bez
swojej córki. W oczach mieli łzy, a w rękach trzymali jej zdjęcie. Spytali się, czy ich nie widzieli... Poczuła się jakby dostała obuchem w głowę.
Minęło zaledwie pół godziny powstania zbrojnego, a już zaginęła jej najlepsza
przyjaciółka. Przed oczami miała wczorajszy dzień. Spotkały się po
miesięcznym nie widzeniu. Ines była w górach, a Ona nad morzem. Cieszyły się
wakacjami i opowiadały sobie, jak im minął czas. Miały się też dzisiaj
spotkać.... Poczuła łzy napływające do oczu. Z myśli wyrwało ją dotknięcie
brata. „Idziemy po rzeczy i ukryjemy się w piwnicy” – powiedział. Wzięli najpotrzebniejsze
rzeczy i ukryli się.
Biegnę zieloną łąką...
w oddali widzę Ciebie.
Machasz do mnie ręką...
Wołasz do mnie,
Że skończyło się powstanie
zbrojne...
Podchodzisz z uśmiechem na twarzy
I jak zwykle udowadniasz, że
warto marzyć....
Obiecujesz, że już będziesz ze
mną cały czas
I nic nigdy nie rozłączy nas
Będzie dobrze. Powstanie się skończy, a Ines wróci cała i
zdrowa. I tak jak kiedyś będą się śmiać i cieszyć życiem. A ich dłonie będą w powietrzu kreśliły niepowtarzalne, pełne werwy znaki...
