talent czy osobowość?

Zawsze byłam zdania, że ważny jest dystans do siebie i nie będę go zmieniać. Taki dystans przydaje się dodatkowo wtedy, kiedy z walczymy z własnymi słabościami czy stawianymi na drodze wyzwaniami. Z doświadczenia wiem, że kiedy potrafimy śmiać się sami z siebie - zyskujemy pewną sympatię w oczach innych. Nie uchodzimy za nudnych, sztywnych czy przewrażliwonych osobników. Pozwala to w jakiś sposób zminimalzować, a czasem i zburzyć barierę międzyludzkiej komunikacji. Jednak wiadomo, we wszystkim ważny jest umiar. 

Oglądałam ostatnio na YT odcinki brytyjskiego Mam Talent. Zaintrygował mnie jeden z nich - wrzucam link.

Jestem ciekawa, jakie są wrażenia innych obserwatorów. Mi do głowy przyszła od razu myśl "czy to jest talent?". Talentem może być piękny śpiew, rytmiczny taniec czy wspaniałe rysunki wychodzące spod własnych dłoni. Ale czy dystans do własnej osoby, niepełnosprawności jest uzdolnieniem? Miło jest zobaczyć człowieka, który ze swojego "nieszczęścia" potrafi wycigąnąć namiastkę śmiechu, pozytywu. Że zamiast zamknąć się w sobie, usiąść w kącie i wypłakiwać żale, jak to jest źle - znajduje w sobie siłę do walki i daje jednocześnie sygnał innym ludziom, że nie ma rzeczy niemożliwych. Że ze wszystkim można sobie poradzić - lepiej, gorzej, ale nie warto nigdy się poddawać.

Ja w tym chłopcu widzę optymizm. Dystans do siebie. Umiejętność radzenia sobie z własną słabością. Dawanie innym nadzieję na lepsze jutro. Determinację. Pogodę ducha. Zabawność. Pewność siebie. Odwagę.  Widzę tu cechy osobowości, pozwalające na pokonanie codziennych trudności. Jakoś trudno mi to umieścić w kategorii "talenty"...