Im dłużej jestem w świecie słyszących i im bardziej wchodzę w świat Głuchych i słabosłyszących, zaczynam się coraz bardziej zastanawiać... Czy ja powinnam wyglądać INACZEJ? Żeby się dopasować do wyobrażeń osób słyszących dotyczących osób niesłyszących?
Bo nie raz miałam "zaszczyt" poczuć TO spojrzenie, poczuć TO zaskoczenie, TO niedowierzanie..
Chociażby...
Spotkałam się z pytaniem dotyczącym mojej osoby: "ona naprawdę nie słyszy? przecież wygląda normalnie!"
Nie, kurczę. Mam z tyłu skręcony ogonek. Z każdym słowem wypowiedzianym przeze mnie wydłuża mi się nos, a źrenice powiększają mi się do kolosalnych rozmiarów. I do tego szczekam. :)
Kiedyś na wycieczce, gdzie były osoby niesłyszące. Przy jednym stole, na wywiązała się rozmowa między moją Mamą a pewnym panem, z tej samej wycieczki na temat osób niesłyszących i ich nauki mowy. Pan pytał, jak można nauczyć mowy osobę z wadą słuchu? czy to jest możliwe? Na co Mama odpowiadała, że owszem. Można, że przecież jej córka (ja) ma głęboki ubytek, a mówi. Na co lecą pytania, jedno po drugim, jakby na jednym wydechu: naprawdę? jak to pani zrobiła? ale jak to mówi? jak to? ale wooow! mówi?!
Zdziwione z Mamą, patrzymy po sobie. No przecież siedzę obok, nie widzi mnie? (siedziałam obok, brałam czynny udział w rozmowie! do tego już drugi dzień "obcuję" z owym panem.)
Po piętnastu minutach prób uświadomienia rozmówcy, że przecież to ja, że siedzę obok i sam może zobaczyć, jak taka osoba mówi...udało się.
I ta mina na końcu, pełna niedowierzenia: TA CÓRKA? ALE ŻE TO ONA NIE SŁYSZY?!?! NIE WYGLĄDA.
Hm, powinnam mieć na czole zaznaczone, że mam coś ze słuchem? Albo wyjątkowo wysunięte uszy i powiększyc x5 aparaty znajdujące się na nich?
Ale moim ulubionym momentem jest, kiedy migam w grupce, nie używając mowy. I w pewnym momencie, znienacka się odezwę. :)
Pamiętam, kiedy z kilkoma niesłyszącymi osobami staliśmy w kolejce po bilety na pociąg. Ręce żywo latały między nami, uśmiechy na twarzy od ucha do ucha. Im bliżej do okienka, tym większe przerażenie u kasjerki. I to uczucie, kiedy podchodzę załatwić sprawę, a pani z niepewnym wzrokiem czeka na mój ruch.
"Poproszę bilety....".
Mina bezcenna.
Znam też pewną historię, od osób trzecich - kiedy w pociągu, w pełny przedziale siedziało dwóch księży. Ubrani po cywilnemu. Nie chcąc przeszkadzać swoją rozmową pozostałym podróżnikom, posłużyli się alternatywnym językiem. Zaczęli między sobą migać.
No i... zaczęła się dyskusja. Pozostali pasażerowie zaczęli swobodną rozmowę między sobą - przecież oni i tak nie słyszą - jacy to oni są poszkodowani przez los.
"jej, tacy młodzi i nie słyszą..."
"żyć w świecie ciszy?! straszne!"
"szkoda ich... nie mówią, nie słyszą.."
Podróż młodych księży się skończyła. Wstali, zabrali bagaże, rzucając na odchodnym : "dziękujemy za miłą podróż".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz